Nog een mooie uitspraak hierbij is: ‘Het gras groeit niet harder door eraan te trekken.’ Onze notenboom heeft tijd nodig om zijn zaden te laten rijpen. Het is een cyclisch proces met een eigen ritme. Iedereen weet dat je de walnoten niet kunt rapen in het voorjaar. Alleen over dit punt zou ik meerdere artikelen kunnen schrijven. Ik zie zo vaak om me heen dat het ene jaar overtroffen moet worden met het andere jaar. Het kan en moet altijd beter. Er wordt geen tijd genomen om op adem te komen en het even rustiger aan te doen.

Kate Raworth maakt met haar economische model ook een vergelijking met een boom. Een boom groeit eerst hard maar op een gegeven moment is hij volgroeit. Op dat moment gaat de energie naar de vruchten en niet naar groei.

Een onnatuurlijk groeimodel brengt schade toe. Mensen vallen bij bosjes om maar er wordt vastgehouden aan een groeiprognose die soms compleet los staat van de realiteit. Op meta niveau zien we dit in ons consumeer gedrag, in het uitputten van grond en de achteruitgang van biodiversiteit.
Het is alsof we bang zijn in het voorjaar dat er geen noten zullen zijn in de herfst. En dus gaan we de boom een handje helpen waardoor we uiteindelijk het natuurlijke groeiproces verstoren. De natuur leert ons dat als het resultaat wel komt… als we geduld hebben.

Tijdens het rapen van de walnoten ontstaat er een soort verwondering en dankbaarheid. Dat roept bij mij de vraag op of dat ook niet het gevoel is dat we in onze organisaties zouden moeten koesteren. Hoe wonderlijk is het dat onze dagelijkse inzet leidt tot resultaat en hoe dankbaar mogen we zijn dat we vruchten kunnen oogsten.